خدا اشکِ مرا از دردِ دوری شبیه آب دریا آفریده

یقین دارم خدای آسمان ها، تو را از عطر گل ها آفریده
میان این همه دریا و جنگل، تو را مانند صحرا آفریده
بلندایت رسد تا مرز بالا، که دستانت رسد تا آسمانها
تو با آن قامت و قد بلندت، شبیه سرو رعنا آفریده
خدا وقتی تو را با قرص ماهت، میان چادر مشکی بدیده
شبیه ماهِ زیبایِ شب تار، تو را چون ماهِ زیبا آفریده
بیا تا من ببوسم شهد لبهات، میان تلخی این روزگاران
خدا لبهای زیبای تو را چون، شبیه شهد خرما آفریده
سپس آمد خدا تا آفریند، مرا از درد تلخی چون جدایی
میان درد تلخی از جدایی، مرا تنهای تنها آفریده
شده اشکم ز اندوه تو جاری، به هنگام خزان در بین باران
خدا اشکِ مرا از دردِ دوری، شبیه آب دریا  آفریده
مرا از درد دوری، از غم یار، میان قصه های عاشقانه
میان قصه های عاشقانه، مرا مجنونِ لیلا آفریده

محمدصادق رزمی